معنی بجان در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

بجان. [ب ِ] (ق مرکب) از جان. از ته دل. از صمیم دل. از دل و جان.
- بجان زدن، تا پای جان زدن. سخت دفاع کردن و کوشیدن.
- بجان سوختن، از ته دل سوختن. سخت سوختن:
مگر باور نمیداری ز حق آن
که می سوزی بجان از بهر یک نان.
پوریای ولی.
|| از روی میل و رغبت. (ناظم الاطباء). || بجان ِ در مقام مضاف به کلمه ٔ دیگر، معنی قسم بجان ِ و سوگند بجان ِ میدهد:
بجان تو ای خسرو کامران
کجا بردم این خود بدل در گمان.
فردوسی.
بجان زریر آن نبرده سوار
بجان گرانمایه اسفندیار.
فردوسی.
و رجوع به جان شود.

بجان. [ب َج ْ جا] (اِخ) محلی بین فارس و اصفهان و تلفظ جیم در زبان فارسیان بین جیم وشین بوده است. (از معجم البلدان). موضعی است میان فارس و اصفهان و عجم بشان میگویند. (مرآت البلدان).

از ته دل، از تصمیم قلب، از دل وجان