بالین پرستنده در لغت نامه دهخدا

بالین پرستنده. [پ َ رَ ت َ دَ / دِ] (نف مرکب) خدمتکار. (آنندراج). بالین پرست. (فرهنگ نظام):
چو بالین پرستنده شد نرم گوی
ازو بیشتر مهربانی مجوی.
نظامی.
و رجوع به بالین پرست شود.