معنی بافر در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

بافر. [ف َ] (ص مرکب) (با + فر) باطمطراق. باشوکت. دارنده ٔ فر. باشکوه:
چو زین آگهی شد بفغفور چین
که بافر مردی از ایران زمین.
فردوسی.
نه بافرش همی بینم نه با سنگ
ز فر و سنگ بگریزد بفرسنگ.
نظامی.
بدو گفت کی شاه با فر و هوش
از ایدر سخنهای حاتم نیوش.
سعدی (بوستان).
و رجوع به فر شود.

دارای فروشکوه، باشکوه،