اوزة در لغت نامه دهخدا

اوزه. [اِ وَزْ زَ] (ع اِ) مؤنث اِوَزّ، مرد کوتاه ستبر و بط و غیره. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). رجوع به اوز شود.