معنی امیم در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

امیم. [اَ] (ع ص) نیکوقد. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). خوش قدوقامت. (یادداشت مؤلف). || آنکه دماغ او را ضربی رسیده باشد. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). آنکه سرش مجروح باشد وشکستگی سر به ام الرأس رسیده باشد. (از آنندراج). ج، امائم. || قصدکرده شده. (ناظم الاطباء).

امیم. [اَ] (ع اِ) سنگی که بدان سر شکنند. (ناظم الاطباء) (از متن اللغه). ج، امائم. (ناظم الاطباء). و رجوع به امیمه شود.

امیم. [اِ] (ع اِ) ممال امام:
گفت امت مشورت با که کنیم
انبیا گفتند با عقل امیم.
مولوی (مثنوی).
آفتابا با چو تو قبله وْ امیم
شب پرستی ّ و خفاشی می کنیم.
مولوی (مثنوی).
و رجوع به امام شود.

اِمام

‎ نیک بالا خوش اندام، کوفته بینی، شکسته سر، یاوه گویی