معنی افت و خیز در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

افت و خیز. [اُ ت ُ] (ترکیب عطفی، اِمص مرکب) عبارت است از حالت بین بین شتافتن و آهسته رفتن. (آنندراج) (بهار عجم). || کنایه از نشیب و فراز و یک قرار نماندن. (آنندراج) (بهار عجم):
ببین مدار مه و مهر و بیوفائی گل
ز دولتی مشو ایمن که افت و خیز ندارد.
محسن تأثیر (از آنندراج).
نفس بسینه ٔ اعدا ز هیبت کند
به افت و خیز تردد چو نبض منشاری.
طالب آملی (از بهار عجم).

(اُ تُ) (اِمر.) افتادن و برخاستن، به آهستگی رفتن و شتافتن.

(اسم) عمل افتادن و برخاستن، افتادن و بر خاستن باهستگی رفتن و شتافتن.