معنی استیراض در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

استیراض. [اِ] (ع مص) بیخ آور شدن تنه ٔ خرما. بیخاور شدن داک (؟) [در ؟] خاک. (تاج المصادر بیهقی): فسیل مستأرض، نهال خرما که مر او را بیخ در زمین رفته باشد و اگر بر تنه ٔ مادر خود روید آن را راکب گویند. ودیه مستأرضه؛ نهال خرما که نو بر زمین رسته باشد. || استیراض قرحه، ریمناک شدن آن. (از منتهی الارب).