معنی اتاوی در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

اتاوی. [اَ] (ع اِ) ج ِ اِتاوَه.

اتاوی. [اَ وا] (ع اِ) ج ِ اِتاوَه.

اتاوی.[اَ] (ص نسبی) از مردم اَتاوه. اهل شهر اَتاوه.

اتاوی. [اَ وی ی] (ع ص، اِ) مرد غریب در میان جماعتی. غریب. || سیل اتاوی، سیل که باران آن در جای دور فروباریده باشد. || جویچه که از نهری بزمین خود آرند. || مسافری که وطنش معلوم نبود.

(تک: اتاوه) باج ها