آذین بستن در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

آذین بستن. [ب َ ت َ] (مص مرکب) به آذین کردن:
نوروز جهان چون بت نوآیین
از لاله همه کوه بسته آذین.
کسائی مروزی.
ببستند [رومیان] آذین ببیراه و راه
برآواز شیروی پرویزشاه
برآمد هم آواز رامشگران
همه شهر روم از کران تا کران.
فردوسی.
ببستند آذین بشهر اندرون
پر از خنده لبها و دل پر ز خون.
فردوسی.
بدان شهر بودیش جای نشست
همه شهر سرتاسر آذین ببست.
فردوسی.
تبیره ببردند و پیل از درش
ببستند آذین همه کشورش.
فردوسی.
ببستند آذین بشهر و براه
که شاه آمد از دشت نخجیرگاه.
فردوسی.
ببستند آذین براه و بشهر
همی هر کس از کام برداشت بهر.
فردوسی.
ابر فروردین گوئی بجهان آذین بست
که همه باغ پرند است و همه راغ حریر.
فرخی.
فضل بن حمید اندر آمد مردمان شهر آذین بستند. (تاریخ سیستان). و شهر را آذین بسته بودند آذینی از حد و اندازه گذشته. (تاریخ بیهقی). و صحن گیتی را بنور علم و معرفت آذین بستند. (کلیله و دمنه).

(بَ تَ) (مص م.) زینت کردن دکان و بازارها در روزهای جشن و شادمانی.

(مصدر) زینت کردن دکانها و بازارها در روزهای جشن و شادمانی.