سخنان بقراط

انسان باید خود را به دو چیز عادت دهد: جفای ایمان و ستم بشریت.

هر بیماری که با دارو درمان نشود، چاقوی جراحی آن را مداوا می کند؛ اگر چاقو درمان نکرد داغ، چاره ی آن است، اگر داغ هم مؤثر نبود، دردی است کان را دوا نباشد.

میانه روی را در همه چیز پاس بدار، بوئیدن هوای تازه و نظافت و ورزش روزانه را فراموش مکن، سر را خنک و پا را گرم نگه دار. دردهای جزیی خود را به مدد روزه و نه با دارو درمان کن!

فرومایگی شخص از دو چیز روشن می شود: بیهوده سخن گفتن و نپرسیده جواب دادن.

دارو خوراک است و خوراک، دارو است.

بهره من از دانش و حکمت تنها این بود که بر جهل خود دانا شدم.

چهار چیز قوه بینایی را زیان رساند: طعام شور خوردن، آب سوزان بر سر ریختن، به چشمه آفتاب نگریستن و روی دشمن دیدن.

انسان باید در دنیا مانند میهمانی باشد که او را به ضیافت دعوت کرده اند؛ آن چه را پیش روی او آورند بخورد و آنچه ندهند درخواست نکند.

سخن نیکو، شکارچی دلها و خط زیبا صفابخش چشمها است.