بیوگرافی اصغر بیچاره

اصغر بیچاره (متولد۲۲ خرداد ۱۳۰۶ تهران - فوت ۲۲ خرداد ۱۳۹۵در لس آنجلس، کالیفرنیا) عکاس، بازیگر و کارگردان ایرانی بود. از او به‌عنوان قدیمی‌ترین عکاس سینمای ایران یاد می‌شود. بیچاره بزرگترین آرشیو عکس ایران را در اختیار داشت.اصغر بیچاره در ۱۳۰۶ (یا ۱۳۰۹) در تهران به دنیا آمد و از ۱۳ سالگی به عنوان کارگرِ ساده در یک عکاسی به کار مشغول شد، پس از چند سال در لاله‌زار تهران مغازه‌ای باز کرد که نام او عکاسخانه شهرزاد بود و به زودی تبدیل به پاتوق هنرمندان و نویسندگان معروف آن زمان شد. نخستین‌بار با گرفتنِ کپی از تمام عکس‌های فیلم دخترِ لُر برای عبدالحسین سپنتا فیلمنامه‌نویس این فیلم، رسماً وارد دنیای هنر شد. سپس با آشنایی با تئاتر، افزون بر عکاسی از نمایش‌ها، گاه در بعضی از آنها هم به بازی پرداخت. چند سال بعد با گروهِ دوبلهٔ مرتضی حنانه و حسین سرشار در ایتالیا همکاری کرد. او عکاسی را از سال ۱۳۲۳ آغاز کرد. از او نمایشگاه‌های متعددی در داخل و خارج از ایران برپا شده است. اصغر بیچاره خانهٔ خود را در خیابان کوشک به فیلم‌های قدیمی سپرده بود که حدود ۴۰۰ فیلم در آن فیلمبرداری شد.اصغر بیچاره مدتی به سرطانِ حنجره دچار شده بود و سرانجام در سنِ ۸۹ سالگی در سالروزِ تولدِ خود در آپارتمانش در آمریکا درگذشت. پیکر وی در ۵ مرداد ۱۳۹۵ از ایالات متحده آمریکا به ایران منتقل و در ۷ مرداد در قطعه هنرمندان قبرستان بهشت زهرا تهران به خاک سپرده شد. بیچاره در نمایشگاه‌های مختلفِ عکس و عکاسی در ایران و دیگر کشورهای جهان حضور داشته است. وی بزرگترین آرشیوِ عکسِ سینما و تئاترِ ایران را در خانهٔ خود گرد آورد و در موزهٔ شخصی‌اش دوربین‌هایی از قدیمی‌ترین عکاسانِ ایران مانندِ دوربینِ ماشاءالله خان عکاسباشی را نگهداری می‌کرد. بیچاره سه جلد کتاب دربارهٔ تاریخ سینمای ایران نگاشته است او افزون بر عکاسیِ ۳۸ فیلم، سابقهٔ بازی در ۲۳ فیلم سینمایی را نیز در کارنامه دارد.فیلم‌هایی که بیچاره درآن‌ها به بازی پرداخته است: آژانس دوستی، سفرسبز، دم صبح، بانوی من، زیستن، مزاحم، نان و عشق و موتور ۱۰۰۰، بوی کافورعطر یاس، جنگجوی پیروز، چهره، افسانه دو خواهر، ای ایران، ناخدا خورشید، امشب اشکی می‌ریزد، کلام حق، کوسه جنوب، رفیق، عمو فوتبالی، قفس، تنها مرد محله، قلندر، زمین تلخ، گربه وحشی، یکی بود یکی نبود، لیلی و مجنون. اصغر بیچاره، نویسنده و کارگردان فیلم مستند «سَنَد زنده» در سال ۱۳۵۹ بوده است. او همچنین در سینمای ایران به عنوان تهیه‌کننده، فیلم‌بردار و سایر بخش‌ها نیز فعالیت داشته است.