شعراء در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

شعراء. [ش ُ ع َ] (ع اِ) ج ِ شاعر. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). شعرا (در تداول فارسی زبانان). رجوع به شعرا و شاعر شود.

شعراء. [ش َ] (ع ص) مؤنث اشعر. درشت و زشت اززن و ماده شتر و جز آن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) (از اقرب الموارد). خشن و زشت. (از اقرب الموارد). || (اِ) پوستین. || کثرت و بسیاری مردم. (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). || درخت بسیار. (از اقرب الموارد). || موی زهار. (منتهی الارب). || مگس کبود و یا سرخ که بر استر و خر و سگ نشیند. ج، شُعْر. (منتهی الارب). مگس سگ. (یادداشت مؤلف). مگس که دو نیش دارد. (مهذب الاسماء). || زمین با درخت و زمین درخت ناک. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). || مرغزار بسیارگیاه. (منتهی الارب). روضه ٔ بسیارنبات. (از مهذب الاسماء). || ریگ نیک رویاننده ٔ گیاه نصی. || درختی از شوره گیاه. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). || نوعی از شفتالو، و در این معنی اخیر واحد و تثنیه و جمع در وی یکسان است. (منتهی الارب) (مهذب الاسماء) (از اقرب الموارد). شفتالو. (از یادداشت مؤلف). || جئت بها شعراء ذات وبر؛یعنی بد آوردی در سخن، و این را وقتی گویند که متکلم سخن گوید ناصواب. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). || (ص) گوسپند بسیارموی. (از مهذب الاسماء). || داهیه شعراء؛ بلای بد از مردم و یا دد. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد).

شعراء. [ش ُ ع َ] (اِخ) سوره ٔ بیست و ششم از قرآن کریم و آن 227 آیت است، پس از فرقان وپیش از نمل. در مکه نازل شده و با این آیه شروع میشود: طسم تلک آیات الکتاب المبین. (یادداشت مؤلف).

شُعَراء، شاعرها (مفرد: شاعر)، نام سوره 26 قرآن،