ابوی در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

ابوی. [اَ ب َ] (ع ص نسبی) منسوب به اب. پدری. || (از ع، اِ) عامیان فارسی زبان این صورت را بغلط بمعنی پدراستعمال کنند و ابوی من، ابوی او، ابوی تو گویند.

ابوی. [اَ ب َ وا] (اِخ) نام کوهی بشام.

ابوی. [اُب ْ ب َ] (اِخ) نام دو قریه براه بصره بمکّه منسوب به طسم و جدیس.

ابوی. [اَ ب َ وا] (اِخ) نام موضعی است. (منتهی الارب).

ابوی. [اَ ب َ] (اِخ) نام موضعی است. (منتهی الارب).

پدری، (عا.) پدر. [خوانش: (اَ بَ) [ع.] (ص نسب.)]

پدر: ابوی من، ابوی شما،

پدرانه،

اب، بابا، پدر، والد،
(متضاد) والده

در فارسی به کار می رود پدر (صفت) منسوب به اب پدری، در تداول فارسیان این کلمه را بمعنی پدر بکار برند و ابوی من ابوی تو ابوی او گویند و بدین معنی در بعضی نوشته ها هم بکار رفته است.