معنی حار در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

حار. [حارر] (ع ص) نعت فاعلی از حرّ. گرم. (دهّار). مقابل بارد، سرد. مولوی آن را در مقابل برد آورده است:
خصم و یار و نور و نار و فخر و عار
تخت و دار و برد و حارو ورد و خار.
|| یکی از امزجه ٔ نه گانه ٔ قدماء اطباء. و آن بر دو گونه است: حار بالفعل، چون آتش و حارّ بالقوّه، چون فلفل. (مفاتیح العلوم خوارزمی). || کار دشوار. || موی مِنخَرین. (منتهی الارب). || آب گرم. (مهذب الاسماء). || حادّ و حار، از اتباع، تب دار را از تناول اغذیه ٔ حادّ و حارّ پرهیز سزد. || گرم کننده. (غیاث). || رمد حار؛ چشم درد حادّ. تب حارّ؛ تب تُند.

حار. (اِخ) نام قبیله ای است از قبائل یمن. رجوع به انساب سمعانی ورق 6 شود.

(رّ) [ع.] (ص.) گرم، سوزان.

گرم، سوزان،

گرم

گرم و سوزان

گرم، سوزان

داغ، سوزان، حاره، گرم‌سیری،
(متضاد) سردسیری، گرم،
(متضاد) بارد، سرد

گرمی گرم تبسا (اسم صفت) سوزنده سوزان گرم مقابل بارد: دوای حار. یا حار رطب. گرم تر.